بمنظور مديريت و اشکال زدائی شبکه های مبتنی بر پروتکل TCP/IP ، می بايست شناخت مناسبی نسبت به تمامی جنبه ها ی آدرس دهی IP وجود داشته باشد. يکی از مهمترين عمليات مديريتی در شبکه های مبتنی بر پروتکل  TCP/IP ، نسبت دهی آدرس های IP مناسب و منحصربفرد به تمامی گره های موجود در شبکه است . با اينکه مفهوم نسبت دهی آدرس IP ، ساده بنظر می آيد ولی مکانيزم واقعی اختصاص آدرس IP موثر  با استفاده از Subnetting ، پيچيدگی های خاص خود را بدنبال دارد. علاوه بر موارد فوق ، ضروری است که شناخت مناسبی نسبت به جايگاه  IP Broadcast ، ترافيک multicast  و نحوه تطبيق آدرس های فوق به  آدرس های لايه اينترفيس شبکه نظير آدرس های MAC  اترنت و  Token Ring  ، وجود داشته باشد .در مجموعه مقالاتی که در اين خصوص ارائه خواهد به بررسی مفاهيم و ويژگی های آدرس دهی IP خواهيم پرداخت .

جريان داده در شبکه ای که صرفا" شامل يک سگمنت است ، عمليات ساده ای خواهد بود . در چنين شبکه هائی ،  کامپيوترهای ارسال کننده ،  يک درخواست Broadcast را بمنظور مشخص نمودن آدرس MAC کامپيوتر مقصدی که قصد ارسال اطلاعات برای آن وجود دارد ، ارسال می نمايند . فرآيند ارسال اطلاعات در شبکه هائی که شامل چندين سگمنت می باشند ، بدين صورت نخواهد بود . در شبکه هائی شامل چندين سگمنت ، فرآيند انتقال اطلاعات بمراتب پيچيده تر خواهد بود. در چنين محيط هائی ، TCP/IP مسيرهای متعددی را بمنظور ارتباط کامپيوترهای موجود در شبکه ارائه و از ارتباطات غير ضروری  در اين خصوص ، پيشگيری می نمايد .
درمحيطی که شامل چندين شبکه مرتبط با يکديگر است ، ممکن است کامپيوترهای مبداء و مقصد در يک سگمنت يکسان نباشند . بدين منظور ،  آدرس IP کامپيوتر مقصد بررسی تا اين اطمينان حاصل گردد که موقعيت کامپيوتر مقصد نسبت به کامپيوتر مبداء ،  محلی ( بر روی يک سگمنت ) و يا از راه دور( موجود بر روی سگمنت ديگر )  است .در صورتيکه کامپيوتر مقصد در راه دور( سگمنت ديگر)  باشد ، داده نمی تواند مستقيم برای وی ارسال گردد . در چنين مواردی لايه IP  داده مورد نظر را برای يک روتر ارسال می نمايد . روتر، بسته اطلاعاتی دريافتی را به مقصد مورد نظر ، ارسال ( فوروارد ) می نمايد .

TCP/IP ، بمنظور ارسال داده بر روی شبکه  آنها را به بخش های کوچکتری با نام Packets ( بسته های اطلاعاتی ) ، تقسيم می نمايد. از بسته های اطلاعاتی ، بر اساس پروتکل های مرتبط با آنان با واژه های متفاوتی ياد می گردد. تقسيم داده به بسته های اطلاعاتی امری  حياتی و ضروری است . ارسال حجم بالائی از اطلاعات در شبکه ، مدت زمان زيادی  طول خواهد کشيد و همين امر ، باعث کند شدن شبکه  می گردد. در زمانيکه حجم بالائی از اطلاعات در شبکه جابجا می گردد ، ساير کامپيوترهای موجود در شبکه قادر به ارسال اطلاعات نخواهند بود. در چنين حالتی ، اگر در فرآيند انتقال اطلاعات اشکالی بروز نمايد ، می بايست تمامی اطلاعات مجددا" ارسال شوند. در مقابل ، اگر بسته های اطلاعاتی کوچک بر روی شبکه ارسال گردند ، انتقال آنها بسرعت انجام و محيط انتقال به مدت زيادی ، اشغال نخواهد شد . در چنين حالتی در صورتيکه هر يک از بسته های اطلاعاتی با مشکل مواجه شوند ، صرفا"  بسته اطلاعاتی  که با مشکل مواجه شده است ، مجددا" ارسال می گردد. ( در مقابل ارسال تمام اطلاعات ) .
زمانيکه يک بسته اطلاعاتی به لايه اينترفيس شبکه ارسال می گردد ( Network interface layer ) ، به آن فريم ( frame )  می گويند .  فريم ، از بخش های  متفاوتی که  هر يک دارای عملکرد خاص خود  در جريان انتقال اطلاعات در لايه اينترفيس شبکه می باشند، تشکيل شده است  .
فرآيند ارسال اطلاعات، شامل مراحل متعددی است ( سازماندهی داده درون بسته های اطلاعاتی در کامپيوتر مبداء و بهم بستن آنان در کامپيوتر مقصد  بگونه ای که شکل اوليه مجددا" ايجاد گردد) . هر لايه از پروتکل TCP/IP  ، دارای نقشی موثر در کامپيوترهای مبداء و مقصد است .

در اين بخش به  بررسی Name Resoulation  ، خواهيم پرداخت . ماحصل فرآيند فوق، يافتن آدرس IP  مپ (map)  شده به يک  نام است ( در صورتيکه عمليات با موفقيت انجام گردد ) . تمامی اسامی User-friendly ، می بايست به آدرس معادل IP مربوطه مپ تا زمينه ارتباط بين دستگاههای متقاضی در يک شبکه مبتنی بر TCP/IP ،  فراهم گردد .

پروتکل TCP/IP کامپيوترهای مبداء و مقصد را از طريق آدرس IP آنان ، شناسائی می نمايد . کاربران ، تمايل بيشتری  برای بخاطرسپردن و استفاده از اسامی ، نسبت به اعداد ( آدرس های IP )  را دارند . برای آدرس دهی يک کامپيوتر از انواع متفاوتی نام ( user friendly names )  ، استفاده می گردد. ويندوز 2000 ، بمنظور ذخيره سازی اسامی و آدرس IP  معادل آنان  ، از رويکردهای متفاوتی استفاده می گردد .با توجه به نوع نام استفاده شده ، از يک فايل ايستا و يا پويا بمنظور ذخيره نمودن اسامی و آدرس های IP مپ شده به آنان استفاده می گردد . برخی از برنامه ها نظير IE و FTP  ، قادر به استفاده از آدرس IP و يا   نام  برای برقراری ارتباط  با مقصد مورد نظر می باشند .زمانيکه از نام استفاده می گردد ، قبل از آغاز يک ارتباط از طريق پروتکل TCP/IP ، از فرآيندی با نام  Name Resolution استفاده تا آدرس IP  کامپيوتر مورد نظر ، مشخص گردد  . در صورتيکه آدرس IP ، مشخص شده باشد ( در مقابل مشخص شدن  نام ) ،ارتباط بلافاصله برقرارخواهد شد . 

- پسوندهاي عمومي (gTLD):

اين پسوند ها كه عبارتند از.com , .net , .org براي ثبت و استفاده عموم و هر نوع كاربري مجاز (قانوني) قابل استفاده مي باشند. ثبت اين دامنه ها از طريق شركتهايي با عنوان Registrar كه توسط ICANN معتبر اعلام شده اند يا نمايندگيهاي مجاز آنها امكان پذير مي باشد. هر چند دامنه هاي فوق هر يك از اختصارهايي براي منظور خاص اقتباس گرديده اند ( .org ارگانها و مراكز غير انتفاعي ، .net شبكه و خدمات اينترنتي ، .com بنگاهها و مراكز اقتصادي ) ولي در عمل محدوديتي براي استفاده از اين پسوندها وجود ندارد. در اين ميان پسوند .com بيشترين متقاضي را در بر داشته و كه در حال حاضر بيش از چهل ميليون دامنه بر روي اين سه پسوند ثبت مي باشند و در حدود 90 درصد از پسوند .com استفاده شده است.

دامنه در حقيقت نام وب سايت شما مي باشد كه از دو قسمت نام و پسوند تشكيل شده است. پسوندهاي بين الملي رايج عبارتند از .com ، .net و .org كه داراي مصارف عمومي مي باشند و هر يك به ترتيب معرف سايتهاي تجاري (Commercial) ، شبكه (Network) و سازماني يا غير انتفاعي (Organization) مي باشند. در ثبت اين دامنه ها هيچ محدوديتي وجود ندارد ولي نامها با اولويت درخواست ثبت مي شوند و براي مدت يك تا ده سال (قابل تمديد) با توجه به حق الثبت پرداختي معتبر مي باشند.

 پورتال رابطي يكپارچه بر پايه وب، براي دسترسي به محتوا، خدمات الكترونيكي، سيستم ها و نرم افزارهاي سازمان است. لزوم پاسخگويي به تغييرات ناشي از الكترونيكي شدن نحوه ارائه خدمات سازماني، پورتال ها را به تنها نقطه ورود و دسترسي به اطلاعات ارائه شده سازمان و تنها دريچه ارائه خدمات الكترونيكي به مشتريان، شركاي تجاري، كارمندان و ... بر روي اينترنت تبديل كرده است.

در بخش اول اين مقاله،  پروتکل TCP/IP بهمراه لايه های آن معرفی گرديد . در  بخش دوم ، به بررسی  برخی از پروتکل های مهم موجود در پشته TCP/IP  اشاره گرديد . در اين بخش ، به  بررسی  برنامه ها و ابزارهای کمکی موجود  در رابطه با پروتکل TCP/IP  ، خواهيم پرداخت .
نسخه TCP/IP پياد ه سازی شده در ويندوز، بهمراه خود مجموعه ای از برنامه های کاربردی را ارائه نموده است . با استفاده از برنامه های فوق ، امکان اجرای ويندوز 2000 بر روی يک کامپيوتر بمنظور دستيابی به مجموعه ای گسترده از اطلاعات موجود در يک شبکه ، وجود خواهد داشت . ويندوز 2000 ، سه گروه عمده از ابزارهای مبتنی بر TCP/IP را ارائه می نمايد : برنامه های عيب يابی ، برنامه های ارتباطی و نرم افزارهای سمت سرويس دهنده .
 در ادامه به تشريح امکانات موجود در هر گروه خواهيم پرداخت

در بخش اول اين مقاله ،پروتکل TCP/IP بهمراه لايه های آن  معرفی گردييد . در اين بخش ، به بررسی پروتکل های موجود در TCP/IPخواهيم پرداخت .
 TCP/IP ،شامل شش پروتکل اساسی( TCP,UDP,IP,ICMP,IGMP ،ARP ) و مجموعه ای از برنامه های کاربردی است. پروتکل های فوق، مجموعه ای از استادنداردها ی لازم بمنظور ارتباط بين کامپيوترها و دستگاهها  را در شبکه ، فراهم می نمايد. تمامی برنامه ها و ساير پروتکل ها ی موجود در پروتکل TCP/IP ، به پروتکل های شش گانه فوق مرتبط و از خدمات ارائه شده توسط آنان استفاده می نمايند .  در ادامه به تشريح عملکرد و جايگاه هر يک از پروتکل های  اشاره شده  ، خواهيم پرداخت .

TCP/IP ، يکی از مهمترين پروتکل های استفاده شده در شبکه های کامپيوتری است . اينترنت بعنوان بزرگترين شبکه موجود ، از پروتکل فوق بمنظور ارتباط دستگاه های متفاوت  استفاده می نمايد. پروتکل ، مجموعه قوانين لازم بمنظور قانونمند نمودن نحوه ارتباطات در شبکه های کامپيوتری است .در مجموعه مقالاتی که ارائه خواهد شد به بررسی اين پروتکل خواهيم پرداخت . در اين بخش مواردی  همچون : فرآيند انتقال اطلاعات ، معرفی و تشريح لايه های پروتکل TCP/IP و نحوه استفاده از سوکت برای ايجاد تمايز در ارتباطات ، تشريح می گردد.